Elvis Presley ‎– Clean Up Your Own Back Yard RCA Victor ‎– RCA 1869

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.

Elvis Aaron Presley (8 stycznia 1935 - 16 sierpnia 1977), znany również jako Elvis, był amerykańskim piosenkarzem, muzykiem i aktorem. Uważany jest za jedną z najważniejszych ikon kultury XX wieku i często nazywany jest „królem rock and rolla” lub po prostu „królem”. Jego pełne energii interpretacje piosenek i seksualnie prowokujący styl wykonania, w połączeniu z wyjątkowo silną mieszanką wpływów różnych linii kolorów w erze transformacji w relacjach rasowych, doprowadziły go do wielkiego sukcesu - i początkowych kontrowersji.

Presley urodził się w Tupelo w stanie Mississippi i przeniósł się z rodziną do Memphis w stanie Tennessee, gdy miał 13 lat. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się tam w 1954 roku, nagrywając w Sun Records z producentem Samem Phillipsem, który chciał pokazać szerszej publiczności brzmienie muzyki afroamerykańskiej. Presley, grający na akustycznej gitarze rytmicznej, w towarzystwie gitarzysty prowadzącego Scotty Moore'a i basisty Billa Blacka, był pionierem rockabilly, przyspieszonej, opartej na backbeacie fuzji muzyki country i rhythm and blues. W 1955 roku perkusista D. J. Fontana dołączył do zespołu, aby uzupełnić skład klasycznego kwartetu Presleya, a RCA Victor podpisał kontrakt w ramach umowy zaaranżowanej przez pułkownika Toma Parkera, który miał nim zarządzać przez ponad dwie dekady. Pierwszy singiel Presleya RCA, „Heartbreak Hotel”, został wydany w styczniu 1956 roku i stał się hitem numer jeden w Stanach Zjednoczonych. Dzięki serii udanych występów w telewizyjnych i zdobywając szczyty list przebojów stał się czołową postacią nowego popularnego brzmienia rock and rolla.

W listopadzie 1956 roku Presley zadebiutował w filmie Love Me Tender. Powołany do służby wojskowej w 1958 roku, Presley wznowił karierę nagraniową dwa lata później, wykonując niektóre ze swoich najbardziej udanych komercyjnie dzieł. Zorganizował jednak kilka koncertów i pod kierunkiem Parkera, większość lat sześćdziesiątych poświęcił kręceniu hollywoodzkich filmów i albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, z których większość była krytykowana. W 1968 roku, po siedmioletniej przerwie w występach na żywo, powrócił na scenę w uznanym programie telewizyjnym Elvis, który zaowocował przedłużoną rezydencją koncertową w Las Vegas i szeregiem bardzo dochodowych tras koncertowych. W 1973 roku Presley dał pierwszy koncert solowego artysty nadawany na całym świecie, Aloha from Hawaii. Lata nadużywania leków na receptę poważnie zagroziły jego zdrowiu i zmarł nagle w 1977 roku w swojej posiadłości Graceland w wieku 42 lat.

Wraz z jego wzrostem z biedy do znaczącej sławy, sukces Presleya wydawał się być uosobieniem amerykańskiego snu. Jest najlepiej sprzedającym się artystą muzyki solowej wszechczasów i odniósł sukces komercyjny w wielu gatunkach, w tym w popie, country, R&B, współczesnej dla dorosłych i gospel. Zdobył trzy nagrody Grammy, otrzymał nagrodę Grammy za całokształt twórczości w wieku 36 lat i był wprowadzany do wielu sławnych muzycznych sal. Presley ma kilka rekordów; najwięcej albumów ze złotem i platyną z certyfikatem RIAA, najwięcej albumów notowanych na liście Billboard 200 oraz najwięcej albumów solowych artysty na UK Albums Chart i najwięcej singli numer jeden spośród wszystkich występujących na UK Singles Chart. W 2018 roku Presley został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności.